Terug in Singapore en naar huis

Het is weer even wennen aan de warmte. Rond de 30° met een hoge vochtigheid. Het is flink zweten.
We kwamen vroeg aan in het hotel na een vlucht van 12 uur. Helaas konden we nog niet in onze kamer. Beetje rondgelopen en ergens wat ontbeten tot we onze kamer in mochten. Ik heb in het vliegtuig nauwelijks geslapen, dus ik was doodmoe. Rinie heeft nog wel wat kunnen slapen. Na een paar uur rust zijn we 's avonds de buurt ingegaan. Wij zitten in de Arabische wijk. Het is ramadan en dat is te merken. Een hoop gezelligheid op straat, niet hinderlijk druk maar gemoedelijk en feestelijk. Rond de moskee zijn allemaal eetkraampjes, de straten zijn versierd met feestverlichting.

Na een goede nachtrust zijn we de stad ingegaan. Nu meteen naar Marine Bay Sand Hotel gelopen. Vorige keer konden we niet meer naar boven. Nu wel. Wat een uitzicht!!! Dan zie je dat Singapore bijna alleen maar hoge gebouwen heeft maar evengoed is het indrukwekkend. Er zijn ook een paar grote parken en het ligt aan het water waardoor het toch een vriendelijk uiterlijk heeft.

Vanaf het hotel naar Merlion gelopen. Een groot stenen beeld van een grote rechtopstaande vis met een leeuwenkop die water uitspuwt. Heel apart. Daaromheen zijn weer allemaal kiosken waar je je tegoed kan doen aan allerlei lekkers in vele kleuren.
We zijn door een andere buurt teruggelopen naar het hotel.
's-Avonds zijn we weer de ramadan markt opgelopen. We hebben gehoord dat het de laatste avond in deze buurt is.
Bij sommige kraampjes staan rijen, bij één kraam zagen we zelfs een eftelingrij. Kennelijk erg lekker daar. Wij zijn ergens anders gaan zitten om wat te eten.

Vandaag, 4 april, zijn we op ons gemak naar de rivier gelopen waar we een riviertocht willen maken.
Onderweg zijn we door een overdekte markt gelopen. Ongelooflijk wat je allemaal kan kopen. Heel veel kleding en voor de rest van alles en nog wat. Daar hebben we ook wat ontbeten. Een soort van gevulde dunne pannenkoekjes. Lekker hoor.
Het is erg warm, ik heb er moeite mee vooral vanwege de hoge luchtvochtigheid.
Het tochtje over de rivier was aangenaam. Een korte geschiedenis over het oorspronkelijke Singapore terwijl we varen.
Singapore is volgens mij een must voor architecten. Zoveel verschillende bouwstijlen. Vooral veel hoogbouw. Ik ben toch meer gecharmeerd van de oude historische laagbouw. Er is helaas niet veel meer van over.

Morgen vliegen we naar Athene waar we 2 nachten blijven.
Nu, 8 april, we toch een dag in Athene over hebben zijn we naar Kaap Sounion gereden. Daar zijn we nog nooit geweest. Kaap Sounion is een 70 meter hoge steile rots opAtticadie op 68km vanAthene oprijst uit deEgeïsche Zee.Op de rots staan de resten van de Poseidontempel(uit de 5e eeuw v.Chr.). Het stormt en je moet oppassen dat je er niet vanaf waait.

Een mooi einde van de vakantie. We zijn weer thuis. Ondanks mijn gordelroos in Nieuw-Zeeland hebben we veel gezien en gedaan. Het was een mooie reis en we hebben ervan genoten.
Heel erg bedankt voor jullie reacties.
De laatste fotoserie houden jullie nog tegoed. De laptop moet eerst genezen worden.

Groetjes, Betsy en Rinie

North Island 2

Waikite Valley Hot Pools, een favoriete plek van Rinie.
De eerste keer Nieuw-Zeeland in 2006 hebben we deze plek ontdekt. Stomend water komt hier in dit vulkanische gebied uit de grond. In 1960 zijn ze hier een simpel zwembad begonnen. Water van 90 graden wordt d.m.v. buizen gekoeld tot een graad of 40 waarmee ze nu diverse baden en hot pools continu vullen. In de jaren '70 zijn ze een kleine camping ernaast begonnen, stelde niet zo veel voor. In de loop der jaren is het wat uitgebreid tot nu 30 plaatsen waar een camper net kan staan en soms alleen een kleine camper.
Na een paar dagen in de hot pools te hebben gedobberd, vooral Rinie, zijn we verder gegaan.
Ik heb gelezen dat er in Whakarewarewa (nee, het is geen tikfout, ze hebben hier heel veel dubbele straat- en plaatsnamen) een bos is genaamd Redwoods en daar kan je een treewalk doen. Dat hebben we gedaan. Een wandeling van 700m over touwbruggen op 20m hoogte. Heel bijzonder om de bomen en varens op die hoogte te zien. Het zijn enorme kaarsrechte hoge bomen, redwoods, met een stam van kersenhoutenkleur tussen 50 en 75 meter hoog en een omvang van 1 tot 3 meter.
De varens staan ook op een stam, het zijn net enorme paraplu's. Ik denk toch zeker een meter of 5 hoog.
Wat ruikt zo'n bos toch lekker. Na op hoogte te hebben gelopen zijn we een route door het bos gaan lopen, heerlijk.

Rinie wil graag de Tongariro Crossing lopen. Dat is een bergwandeling van 20 km met veel hoogteverschillen over een soort maanlandschap. Heel mooi en zwaar. Ik heb hem 1x gelopen 18 jaar geleden. Voor Rinie wordt het de 4e keer.
Het weer is echter te slecht daar. Heel koud, sneeuw en harde wind. Niet prettig. Het wordt vanaf morgen langzaam beter, wrs gaat hij hem maandag lopen.
Tot die tijd staan wij bij Lake Taupo, weer in een prachtige omgeving. Rinie heeft een mooie lange wandeling gemaakt.

Het is goede vrijdag en niet alleen de publieke gebouwen zijn gesloten maar ook de meeste winkels, zelfs de grote supermarkten.
Wat hier ook het geval is dat er met feestdagen in de horeca 15% extra wordt gerekend.

We lopen tegen het einde van onze vakantie in Nieuw-Zeeland. Rinie heeft op de valreep toch nog de Tongariro Crossing gelopen. Schitterend weer en heel druk. Er kan je niets gebeuren zonder dat het opgemerkt wordt.
De vorige keren stonden we altijd om 7 uur aan de start, nu de wekker om 6.30 gezet. Stikdonker en steenkoud. Toch nog maar even blijven liggen. Om 8.45 van start, een dik vest en een jas aan.
De eerste keer met Betsy hadden we niet zulk mooi weer. Afwisselend zon, regen, mist en wind. En dat wisselde behoorlijk snel. De tweede keer met Nikki hadden we stralend weer en niet zo koud en liepen we in een behoorlijk tempo. Boven kom je langs een rode en zwarte krater van een soms actieve vulkaan. Mooie kleuren. Daarna uitzicht op Blue Lake en Emerald Lakes.
De derde keer met Nikki en Jochem hadden we weer schitterend weer, zal wel aan Nikki liggen. Onderweg een uitstapje gemaakt naar de top van Mount Ngauruhoe, ook wel bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings. Een hoge puinhelling waar je 2 stappen omhoog doet en weer 1 stap terug glijdt, een vermoeiend gebeuren.
Ik zat er nu al lang naar uit te kijken om de Crossing te lopen en bedacht dat ik Mount Ngauruhoe ook weer wilde doen. Tot we op een camping een Nieuw-Zeelands stel spraken, die vertelden dat Mount Ngauruhoe niet meer beklommen mag worden. Het is voor de Maori stammen een heilige plaats en ze willen niet meer zoveel vreemden op die berg.
Omdat het alpine gebied is kan het weer zo omslaan, dus een rugzak vol met extra kledingstukken, brood, liters waters en muesli-repen. Na een uur lopen konden die jas en vest al uit en werd de rugzak nog zwaarder. Onderweg veel foto's gemaakt, die houden jullie nog tegoed. Ik heb problemen met de USB-C aansluiting op de laptop en kan de foto's niet overzetten.

Na de Tongariro zijn we langzaam richting Auckland gereden. Het is bijna 400 km, dat doen we in 2-en.
Het gebied was een en al heuvel met van die geulen ertussen. Ertussen lopen schapen, heel veel schapen. Ze hebben lekker de ruimte. Maar eerst nog even langs een medisch centrum om een recept te krijgen voor pijnstillers. Want de uitslag van de gordelroos mag dan weg zijn, de hoofdpijn is dat nog zeker niet.
Zoals de andere keren duurt dat altijd veel langer dan je zou willen.
Daardoor waren we te laat bij de camping, die doen de poort om 19.00 uur dicht. Onze laatste nacht in Nieuw-Zeeland doorgebracht op een parkeerplaats bij sportvelden.

Woensdagavond laat vliegen we naar Singapore waar we, net als op de heenweg, weer 3 dagen zullen verblijven.

South Island en begin North Island

Allereerst hartelijk dank voor jullie beterschapswensen. Sorry dat het verslag even op zich heeft laten wachten.
Het heeft alles te maken met mijn ziek zijn.Het is nog steeds niet goed.We zijn wel weer op pad gegaan met de nodige aanpassingen en we doen het rustig aan. We maken er maar het beste van. That's life.

Hieronder is nog een stukje van voor ik ziek werd.
We zijn naar Curio Bay gereden oa om de pinguïns te spotten. Blijken ze vorige week te zijn vertrokken. Vette pech.
En, zeggen ze, er zijn elke ochtenddolfijnenin de baai. Echt niet.
Net zo min als zeeleeuwen en walrussen op Waipapa Point. Niets van dat al. Onbegrijpelijk! Waar zijn ze allemaal gebleven? Het zit ons helaas niet mee wat wild life betreft.
We hebben wel een prachtige rit door Fruitlands, een heuvel/berglandschap gereden. Het heet niet voor niets Fruitlands. Overal fruitbomen en struiken. Veel fruitstalletjes/winkels langs de weg. Komt goed uit, ons fruit is praktisch op.

Toen werd ik ziek. Na ruim een week in Wanaka rondgehangen te hebben zijn we eindelijk weer op pad. Gelukkig is Wanaka een gezellig plaatsje om in rond te slenteren. Het is toeristisch maar niet tè, net leuk. En het blijkt dat ze een prima medisch centrum hebben. Het plaatsje ligt prachtig aan een meer. Rinie is een paar mooie wandelingen gaan maken.

We zijn in 2 dagen naar Kaikoura gereden. Echt, een schitterend en afwisselend landschap onderweg. Op de bergen lag zelfs al een beetje sneeuw. Het weer is wat minder dan verwacht, het is frisjes.
We gaan een dolfijnentour doen.
Vanochtend met de boot mee naar de dolfijnen. Het zijn wilde dolfijnen die zich meestal op dezelfde plek ophouden. Ze zijn niet getraind en worden niet gevoerd.
Het is heel gaaf om ze te zien, ze zwemmen rondom de boot, ze springen, maken salto's. Zo leuk, ik word er vrolijk van.

Onderweg naar de ferry die ons naar het North Island brengt weten we een plek waar we tot nu toe altijd zeeleeuwen hebben gezien. Hopelijk zijn ze er nu ook. Gelukkig, ze zijn er met velen. Ook veel jonkies die lekker aan het spelen zijn.
Vandaag dolfijnen en zeeleeuwen gezien. Mijn dag kan niet meer stuk.

We laten het South Island achter ons en stappen op de ferry naar het North Island.

Vanochtend eindelijk weer eens wandeling gemaakt. Ik merk wel dat ik wat conditie heb ingeleverd. Maar hè, het gaat gelukkig weer langzaam de goede kant op.

We hebben een rondje gelopen in Gisborne. Ik had er meer van verwacht maar het komt wat armoedig over. Er is veel winkelleegstand, het onderhoud van de gebouwen houdt ook niet echt over. Terwijl er toch een paar mooie art deco gebouwen tussen staan. Het zal wel met geld te maken hebben, jammer.

We rijden de oosthoek waar we nog niet eerder zijn geweest. De route is prachtig. We rijden langs de grote oceaan. Wat een geweld is dat water toch.
Doordat het een uithoek is zie je hier weinig tot geen toeristen. Het is het gebied waar de meeste Maori wonen. Je ziet er veel Marea's. Dat zijn gemeenschapshuizen waar de Maori hun samenkomsten hebben. Helaas is het ook een armoedig gebied maar wel heel mooi om doorheen te rijden.
Deze uithoek is zeer stormgevoelig. Er komen hier regelmatig zware stormen en/of orkanen voorbij. Dat is ook te zien aan de weg. Er zijn veel opbrekingen omdat er een stuk weg is weggeslagen. Ik zou hier niet graag in het donker willen rijden.

Foto's houden jullie nog tegoed.

Groetjes

Ziek

We staan in een wachtstand. Het loopt anders dan verwacht. Ik ben ziek en na diverse onderzoeken lijkt het dat ik waarschijnlijk gordelroos op mijn hoofd heb, hoe verzin je het, wat mijn constante erg vervelende hoofdpijn zou verklaren. Ik sta onder behandeling en hopelijk kunnen we weer snel op pad.

We staan nu een week inWanaka aan het meer met een schitterend uitzicht. Net of we in een puzzellandschap zijn terechtgekomen.
De campingeigenaar zei: if you are feeling bad than better on a nice place.

South Island 1

We zijn onderweg van Christchurch naar hier gestopt bij de Moeraki Boulders. Dat zijn enorme grote stenen ronde rotsen. Het is een natuurverschijnsel. Het lijkt of ze groeien op het strand. Wij hebben ze eerder gezien maar toen waren het er meer en veel groter. Nu zijn er nog maar 2 grote en een aantal halve, heel gek.
Wel grappig is dat de horeca daar te koop staat. Zeker omdat de Boulders dreigen te verdwijnen en dus geen toeristen meer????

Aramoana, waar we kamperen, is in de middle of know where aan het strand, ver weg van de grote weg. Onverwacht druk op het strand. Nou ja druk, toch zeker 30 man ?.
Verderop, op de pier zijn er vissers en de zeeleeuwen liggen lekker in het zonnetje te luieren.
We doen het wat rustiger aan. Ik heb sinds een week veel last van mijn rug. Heel vervelend.

We zijn in Dunedin geweest. Dunedin is de oud Schotse naam van Edinburgh. Er was een lekker zonnetje. Ik heb over het oude station gelezen, dat wilde ik even zien. Het is inderdaad prachtig. Zowel van buiten als van binnen. Mozaïeke vloer en glas in lood ramen, veel hout. Het is niet meer dagelijks in gebruik. Ongeveer 3x in de week gaat er een toeristentrein.
We hebben een wandeling langs muurschilderingen gemaakt. Op een paar na viel het een beetje tegen. Niet te vergelijken met wat we in Melbourne hebben gezien.

We willen verder naar het zuiden, maar er is voor morgen slecht weer voorspeld. Veel regen en wind. Maar even afwachten, misschien valt het mee.
Dus niet. De hele dag in de campingkeuken gezeten. Het is heel koud met regen en wind. De keuken is de enige plek waar het een beetje warm is, 10 graden verschil met gisteren.
Vandaag iets van 120 km gereden. Hebben we de hele dag over gedaan. Diverse keren gestopt voor een uitzichtpunt hier, waterval daar met wandelingen van half uurtje of zo. Voor mijn pijnlijke rug een goede afwisseling.
We waren ook op Nugget Point. We zijn hier jaren geleden ook geweest. Toen zagen we tientallen zeeleeuwen, ook veel jonkies die lekker aan het spelen waren. Nu helemaal niets, zo jammer. Misschien heeft het met het weer te maken. Gisteren storm en regen, nu nog steeds een ruwe zee.

In memoriam Gunter Westphal

Aan eenieder die de laatste 40 jaar wel een paar weken op camping Iria Beach heeft doorgebracht of anderszins Gunter heeft gekend.

Vanochtend bereikte ons het verschrikkelijke bericht dat Gunter Westphal uit Aachen in Zuid-Afrika bij een overval, mishandeling en beroving het leven heeft gelaten.

Hij was rond de kerstdagen naar Ethiopië gevlogen en na een week doorgegaan naar Zuid-Afrika. Daar werd hij midden januari in zijn auto overvallen en beroofd. Toen hij zicht verzette kreeg hij nog een klap op zijn kop met een pistool waarna hij bloedde als een rund. Zoals hij zelf zei, het zag er erger uit dan het was.

Het duurde een week voordat alle zaken geregeld waren en hij weer verder kon reizen.

Hij ging naar Lesotho, Botswana en weer terug naar Zuid-Afrika waar hij deze week dus weer werd overvallen, nu met fatale afloop.

We kenden Gunter al ruim 40 jaar en in de loop der jaren is er een vriendschap ontstaan.

Gunter wilde altijd wel fietsen, of we nou in Iria waren, bij hem in Aachen of in de Eiffel.

Toen we met zijn drieën, Gunter, Robert en ik, op de fiets in de Eiffel waren vroeg hij hoe ver we wilden fietsen. Robert en ik vonden 85 kilometer wel genoeg, dus we besloten voor 100 kilometer te gaan, Gunter wist wel ongeveer de weg. Eerst naar Trier en dan weer terug richting Waxweiler. Om het kort te houden, we kwamen ’s-avonds om 21.30 uur in het donker weer thuis, na een rit van 180 kilometer.

Ik zal altijd met een lach op mijn gezicht aan Gunter denken, net zoals hij altijd met een vriendelijke blik en een lach op zijn gezicht anderen benaderde en ook altijd direct contact wist te maken. Zijn vriendelijkheid werd hem fataal.

Christchurch

28 februari, Christchurch

Een kort verslag dit keer. Wil ik gelijk even zeggen dat we de reacties van jullie erg op prijs stellen. We lezen ze allemaal.
Ik heb geprobeerd op sommige vragen te antwoorden maar op een of andere manier pakt de website het niet. Net zo'n gedoe als met het draaien van de foto's. Ik heb ze al eens gemaild maar helaas tot nu toe geen antwoord gekregen.

Christchurch, tja wat zal ik ervan zeggen. Het is de 4e keer dat we hier zijn. De eerste 2 keren hebben we genoten van een echte Engelse stad, gemoedelijk, vriendelijk, gezellig en een leuke mooie binnenstad met oude gebouwen.
Op 22 februari 2011 is er echter een zeer zware aardbeving geweest met 187 doden en vele gewonden. Het oude centrum is zwaar getroffen, eigenlijk weggevaagd.
Wij zijn er 4 jaar later geweest in 2015. Ongelooflijk, we wisten toen niet wat we zagen. Er was toen nog niet veel zichtbaar aan herstel gedaan. Financiële problemen.
We zeiden toen al dat de ziel eruit is.
Nu, 13 jaar na de aardbeving is het een compleet andere stad wat we zien. Het is er niet mooier op geworden. Veel nieuwbouw, veel hoge betonnen kolossen. De ene nog lelijker dan de andere. Hier en daar wordt of zijn er gelukkig nog oude gebouwen gerenoveerd.
Er is een monument. Een lange witte marmeren muur, zo'n 150 meter, met de namen van de mensen die omgekomen zijn. Heel indrukwekkend. Er lagen nog allemaal bloemen. Een week geleden was er de herdenking.
Maar de ziel is niet terug. Het is er ongezellig en niet meer leuk om er rond te struinen. Helaas.

Morgen gaan we voor de laatste keer een camper ophalen.
Groetjes

Wilsons Promontory NP en Melbourne

Allereerst sorry dat het zolang heeft geduurd voor jullie weer een verslag van ons krijgen. Verschillende factoren. Ik wil niet steeds in herhaling treden; reizen, wandelen, camping. En af en toe slechte tot geen internetverbinding.

16 t/m 25 februari
Onderweg gestopt in Camperdown. Een vriendelijk ogend plaatsje met veel groen. De huizen en winkels hebben bijzondere gevels, het is art deco (heb ik opgezocht). Het heeft wel wat. We hebben wat foto's gemaakt. De ene gevel is wat beter onderhouden dan de ander. Maar evengoed leuk om te zien.

We willen naar Wilsons Promontory NP. Om Melbourne te ontwijken zijn we met de ferry gegaan. Altijd leuk.
Onderweg zagen we affiches met een aankondiging voor een Little Market in Poowong. We zijn even wezen kijken. Nou, laat dat Little maar weg. Het is een grote braderie met van alles en nog wat. Het leukste vonden wij allerlei figuren van een soort staal voor in de tuin, zie de foto's. Willen we best wel in de tuin hebben maar kunnen het natuurlijk niet meenemen. Veel te zwaar en te groot. Thuis maar eens op zoek gaan. We hebben met de maker staan praten. Hij heeft ons verteld waar we op moeten letten. Het moet een bepaald soort staal zijn, Corten, dat blijft eeuwig goed.

In Wilsons Promontory NP is een enorme campground. Toen we daar aankwamen had ik meteen zoiets van wegwezen, veel te massaal. Zo druk als het nu was kan ik me niet van de vorige keer herinneren, maar toen waren we een paar weken later, dat zal het verschil maken. We konden nog wel een plekje krijgen, moet tegenwoordig allemaal online. De plekken zijn van groot tot klein, van beschut tot open en van ieder een eigen plek tot velden vol naast elkaar. Wij hebben een eigen plek. Ondanks dat het zo massaal is verspreidt het zich redelijk goed en is het 's nachts rustig. We wilden nog een nacht blijven, je kan hier heel goed wandelen, maar helaas volgeboekt.
Ongelooflijk, bijna 500 plekken en dan vol!!!!!
Bij een wandeling bovenlangs hadden we uitzicht op de camping, giga groot.
Maar .... eindelijk op de laatste avond daar een wombat gezien. Zo leuk. Net zo'n hoge aaibaarheids factor als de koala.

Inmiddels zijn we in Melbourne aanbeland. Vanochtend onze koffers gepakt en de camper ingeleverd.
En op de valreep op de camping toch nog een kookaburra gezien die een krabbetje probeerde op te peuzelen. De kookaburra lijkt op een grote ijsvogel maar dan wit. Zo schattig.

Melbourne
We hebben een kamer in een rustige buitenwijk, Gladstone Park.
Het openbaar vervoer is prima. Je bent alleen even onderweg, ruim een uur.
We hebben 2 hele dagen om Melbourne te bekijken. De 1e dag hebben we een fietstour geboekt. Met een groep en een gids fietsen we door de stad. Toevallig is de gids een Vlaamse wat heel handig is als er iets niet duidelijk is.
Wat een drukke stad. Het is een mengelmoes van culturen. Het is natuurlijk zaterdag dan is het natuurlijk nog drukker maar toch.... We kunnen merken dat we de drukte niet meer gewend zijn. Het kost ons veel energie. We hebben veel gezien. Het is in de stad hilly zoals dat heet, omhoog, omlaag. Gelukkig heeft de fiets versnellingen maar ik moet toch af en toe afstappen. Het was leuk en leerzaam maar ik ga toch liever lopen. Dan zie ik meer. Op de fiets in een vreemde drukke stad met linksrijdend verkeer is een dingetje.
In de stad zijn de gebouwen/flats hoger dan hoog, meer dan 100 verdiepingen. Tussen de hoogbouw staat ook regelmatig een oude kerk, huis of gebouw. Heel afwisselend. Naarmate je verder de stad uitgaat worden de huizen steeds lager. De wijk waar wij verblijven is alleen laagbouw, geen verdiepingen op de huizen en de meesten vrijstaand. Het is ook alleen in de steden waar hoge gebouwen zijn. Ook onderweg in Australië hebben we alleen maar laagbouw gezien. Het is wel heel gaaf als je richting de stad komt met de trein dat de skyline langzaam in zicht komt.

Vandaag, de 2e dag, hebben we een wandeling geboekt. De groep was groot maar te doen. Ik vond het leuker dan het fietsen. Je ziet weer andere plekken, hoort meer van de geschiedenis.
Kort door de bocht: Melbourne is min of meer groot geworden door de gold rush in de 19e eeuw. Het land waarop de stad is gebouwd was al eerder afgetroggeld van de inheemse bevolking, de aboriginals. Het is nog steeds niet helemaal goed geregeld voor ze. De aboriginals worden nog regelmatig achtergesteld.
Wat me opviel hier in de stad maar ook elders in Australië, je loopt nooit voor gek. Echt, alles komt voorbij. Wat de mensen allemaal wel of niet aanhebben aan kleding is heel grappig. Het kan niemand wat schelen.
We zien, zoals helaas in elke grote stad, ook regelmatig verslaafden en daklozen, dat is dan weer wat minder.
Vandaag kwamen we heel toevallig in het jaarlijkse Griekse festival terecht. Het Antipodi festival. Héél druk, veel eettentjes met lange rijen. De souvlaki en gyros vliegen je om de oren. Er zijn muziek- en dansoptredens. Echter, de muziek stond zo hard dat we er voor gevlucht zijn. Maar wel leuk dat we het gezien hebben.

Australië is klaar. Veel gezien en gedaan. Tasmanië heeft het meest indruk gemaakt. Prachtig daar.
Morgenochtend vroeg vliegen we naar Nieuw-Zeeland.
In Christchurch komen de video's beschikbaar, daar hebben we nu geen tijd meer voor. Dus morgen weer een paar linkjes ?

PS we zullen weer wat vaker schrijven.

Bijdrage van de eindredacteur.
Brood is een dingetje in Australië. Eerst kochten we verpakt brood in de supermarkt. Dat blijft zeker 2 tot 3 weken vers, en zo smaakt het ook. Fluffy, je eet het zo weg en dan heb je niet echt het gevoel iets gegeten te hebben. Al snel overgestapt op vers brood uit de supermarkt. Dat ziet er een stuk beter uit, maar het smaakt bijna hetzelfde. Tot we een echte bakker tegenkwamen, meteen 2 broden gekocht, maar dat viel nog steeds niet mee.
Iedere keer als we een echte bakker zagen, meteen in de remmen maar nog steeds konden we geen stevig volkoren of meergranen brood scoren. Wel overal lekker gebak en voor Betsy een latte machiato, hier café latte genoemd. Inmiddels waren we al 4 weken onderweg totdat we op de rand van de Grampians, in Dunkeld, een bord zagen van 'The Old Bakery'. Toen we binnenkwamen zagen we al iemand een broodje als ontbijt wegwerken dat er heel goed uitzag. De bakker liep toevallig door de winkel en kreeg van de vrouw een compliment dat hij schouderophalend in ontvangst nam. Hoewel, na zo een tijd redelijk ontmoedigd, toch maar weer 2 broden gekocht en de volgende ochtend aangesneden. Wat een verademing, ik veranderde van een grumpy old man in een gezellige echtgenoot. Goed stevig brood, waarvan je na 2 sneden genoeg hebt gehad. De volgende dag beide broden helemaal opgesneden en in pakjes ingevroren. Want dit brood bleek wel oud te kunnen worden. Ruim een week heerlijk ontbeten, en af en toe geluncht, totdat ik weer over moest op een mindere versie van brood. Wat we zijn we in Nederland en Duitsland toch verwend met goed, stevig brood.
Dit moest me toch even van het hart.
Betsy eet als ontbijt altijd een bak yoghurt met fruit en granola. Yoghurt is er in 18 soorten en fruit is hier in de zomer ook volop te verkrijgen. Uit medelijden krijg ik ook iedere ochtend een bak fruit, naast mijn brood. Dat begon met aardbeien voor op brood, toen kwam er mango bij, vervolgens banaan en perzik. Ik kan het slechter treffen, wat een schat, hè?